ΣΤΑ ΕΝΤΕΚΑ ΜΟΥ, έσπασα το γουρουνάκι μου και πήγα στις πουτάνες. Το γουρουνάκι μου ήταν ένας κουμπαράς από γυαλιστερή πορσελάνη. Είχε ένα χρώμα σαν του ξερατού και μια σχισμή που άφηνε το κέρμα να μπαίνει, αλλά όχι και να βγαίνει. Αυτόν τον μονόδρομο κουμπαρά τον είχε διαλέξει ο πατέρας μου γιατί ταίριαζε απόλυτα στην αντίληψη του για τη ζωή.«Τα χρήματα είναι για να τα φυλάμε κι όχι να τα ξοδεύουμε.» Τπήρχαν διακόσια φράγκα στην κοιλιά του γουρουνιού. Όσα είχα μαζέψει σε τέσσερις μήνες. Ένα πρωί, πριν φύγω για το σχολείο, μου είπε ο πατέρας μου: «Μωυσή, δεν καταλαβαίνω... Λείπουν λεφτά... Από τώρα και στο εξής, θα γράφεις στο τετράδιο της κουζίνας ό,τι ξοδεύεις για τα ψώνια.» Δεν έφτανε, λοιπόν, που τ' άκουγα στο σχολείο όπως και στο σπίτι, που έπλενα, που διάβαζα, μαγείρευα, έκανα τα ψώνια, δεν έφτανε που ζούσα μόνος μέσα σ' ένα μεγάλο διαμέρισμα, άδειο, σκοτεινό, χωρίς αγάπη, που ήμουν πιο πολύ ο σκλάβος παρά ο γιος ενός δικηγόρου χωρίς γυναίκα και χωρίς δουλειές, θα με περνούσαν τώρα και για κλέφτη; Ε, αφού ήμουν ήδη ύποπτος κλοπής, ας έκλεβα. Που λέτε, υπήρχαν διακόσια φράγκα στην κοιλιά του γουρουνιού. Διακόσια φράγκα ήταν η τιμή μιας κοπέλας, στην οδό Παραδείσου. Ήταν η τιμή της ενηλικίωσης. Οι πρώτες μου ζήτησαν ταυτότητα. Παρά τη φωνή μου, παρά το βάρος μου (ήμουν χοντρός σαν σακί για ζαχαρωτά) δε με πίστευαν που τους έλεγα ότι ήμουν δεκάξι — θα πρέπει να μ' έβλεπαν να περνώ και να μεγαλώνω, όλα αυτά τα χρόνια, κρατώντας το διχτάκι για τα ψώνια. Στο βάθος του δρόμου, κάτω απ' την καμάρα, υπήρχε μια καινούργια. Ήταν παχουλή, όμορφη σαν ζωγραφιά. Της έδειξα τα λεφτά μου. Χαμογέλασε. «Είσαι εσύ δεκάξι;» «Αν θες να μάθεις, ναι' από σήμερα το πρωί.» Ανεβήκαμε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, ήταν είκοσι δύο χρονών, ήταν μια γριά κι ήταν όλη δικιά μου. Μου εξήγησε πώς πλένονται, κι ύστερα πώς κάνουν έρωτα... Εγώ, φυσικά, τα ήξερα όλα αυτά, αλλά την άφησα να τα πει για να αισθανθεί πιο άνετα, έπειτα, μ' άρεσε πολύ η φωνή της, λίγο βαριά, λίγο σαν λυπημένη. Την ώρα που το κάναμε, λίγο έλειψε να λιποθυμήσω. Στο τέλος, μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και μου είπε: «Πρέπει να ξανάρθεις και να μου φέρεις ένα δωράκι». Αυτό, μου χάλασε κάπως τη χαρά μου: είχα ξεχάσει το δωράκι. Τώρα, λοιπόν, ήμουν άντρας, είχα πάρει το βάπτισμα ανάμεσα στα σκέλια μιας γυναίκας, μόλις που με κρατούσαν τα πόδια μου, τόσο πολύ έτρεμαν οι γάμπες μου, κι άρχιζαν κιόλας οι σκοτούρες: είχα ξεχάσει το περίφημο δωράκι. Γύρισα τρεχάλα στο σπίτι, όρμηξα στο δωμάτιο μου, κοίταξα ολόγυρα μου να βρω τι είχα το πιο ακριβό που θα μπορούσα να χαρίσω, κι ύστερα, μια και δυο, πίσω στην οδό Παραδείσου. Η κοπέλα ήταν πάντα κάτω απ' την καμάρα. Της έδωσα το αρκουδάκι μου.

Ο γνωστός Γάλλος θεατρικός συγγραφέας Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ (γενν. το 1960) με τη νουβέλα του αυτή ολοκληρώνει το δεύτερο μέρος ενός αφηγημαιικού τριπτύχου με το γενικό τίτλο «Τριλογία του αόρατου», βασισμένου θεματικά πάνω σε τρεις θρησκείες: βουδισμό, μουσουλμανισμό και χριστιανισμό. «Ο κύριος Ιμπραήμ...» είναι ένα είδος παραβολής για τις αρετές του σουφισμού, μιας αίρεσης του μουσουλμανισμού, και γενικά για την αραβική σοφία περί του Ζην. Ο Σμιτ θυμίζει σε πολλά σημεία (και όταν δεν ωραιοποιεί μέσα από καλές προθέσεις) παλαιότερους συμπατριώτες του, Βιρτουόζους της ανασύνθεσης του κόσμου της εφηβικής ηλικίας. Ο μικρός πρωταγωνιστής της νουβέλας ζει σε μια λαϊκή συνοικία του Παρισιού, με τον πατέρα του, έναν αποτυχημένο δικηγόρο, που τον έχει εγκαταλείψει η γυναίκα του αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Ο ήρωας Μωυσής αφηγείται την περιπέτεια της ενηλικίωσής του αφοπλιστικά: με κοφτές φράσεις περιγράφει την ηθική ανισορροπία του, καθώς ανακαλύπτει εν θερμώ τα πράγματα. Υπηρετεί το δύσθυμο πατέρα του (ο οποίος τελικά θα αυτοκτονήσει) κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, απεχθάνεται το οχολείο και σκαρώνει ένα σωρό ζαβολιές απέναντι στον πρώτο, καθώς αρχίζει να στέκεται μπροστά στο λακανικό καθρέφτη προς ανίχνευσιν του σώματος και του βαθύτερου του προφίλ, παράγοντες που του επιβάλλουν πρωτόγνωρες ανάγκες. Στην ενηλικίωση του Μωυσή θα συμβάλει τα μέγιστα ο συνοικιακός, μουσουλμάνος μπακάλης Ιμπραήμ, ο οποίος θα διδάξει στο νεαρό του φίλο τα μυστικά της ζωής μέσα από τις ανατολίτικες ιδέες του. Η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη υπηρετεί άνετα αυτή την τρυφερή, κάπως αφελή ελεγεία, που πείθει, όμως, με την αφοπλιστική της γραφή. Τάσος Γουδέλης Βιβλιοθήκη (Ελευθεροτυπία) 5 Ιουλίου 2002 Ο κύριος Ιμπραήμ είναι ο «Άραβας, στη γωνία», ο κλασικός μπακάλης της παρισινής γειτονιάς. Και ο Μωυσής ένα εντεκάχρονο αγόρι που βιάζεται να μεγαλώσει και δηλώνει 16 στα κορίτσια της οδού Μπλε. Τι θα γίνει όταν διασταυρωθούν τα πεπρωμένα τους; θα το μάθουμε στο βιβλίο του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ Ο κύριος Ιμπραήμ και τα άνθη του Κορανίου Το Βήμα 30 Ιουνίου 2002