Δημοσιεύουμε αυτή την ιστορία, χωρίς να φοβόμαστε μήπως κατηγορηθούμε για ανηθικότητα. Γνωρίζουμε τα της ηθικής εξίσου καλά με τον καθένα, ίσως και καλύτερα. Αφήνετε άγαμους τους κληρικούς, μοιάζετε να τρέμετε στη θέα ενός. εφημέριου που θέλει να παντρευτεί αλλά, δεν τρομάζετε όταν στέλνετε τις θυγατέρες σας για εξομολόγηση σ' έναν άγαμο... ορμητικό ή διεφθαρμένο. Οποία απερισκεψία! Οποία τρέλα! Όλοι μιλάνε για τις πράξεις κάποιου εφημέριου αλλά κανείς δεν τον κατονομάζει... παρ' ότι όλοι ξέρουν για ποιόν πρόκειται... Κάποιος άλλος, εντιμότατος άνδρας, δεν επιθυμούσε την απόλαυση, ούτε την αφοσίωση μιας γυναίκας· τον κατέτρωγε μόνο η επιθυμία ν' αποκτήσει ένα παιδί, για να αποθέσει σ'αυτό όλα τα πατρικά του συναισθήματα. Πήρε μια κοπέλα, μια άμοιρη· απέκτησε ένα γιο... Η κοπέλα παραστράτησε, του έδωσε πίκρες... Του δηλητηρίασε τη ζωή... Το παιδί πέθανε. Έτσι κι εκείνος μπόρεσε ν' αφήσει την αχάριστη αυτή ύπαρξη και να παντρευτεί. Όλοι γνωρίζουν τις καταχρήσεις ενός γεροδεμένου ηγούμενου που ξεπέρασε κάθε όριο. Η πρωτεύουσα βούιζε από το θόρυβο μιας εγκληματικής ενέργειας του κατά της γυναίκας του φίλου του. Μπορούμε να αναφέρουμε ένα σωρό στοιχεία για το άτομο του, που αποδεικνύουν ότι ο αδρά αμειβόμενος κληρικός, μένοντας άγαμος, εναντιώνεται στη φύση... Κι όμως, ποιος θα το 'λέγε! Ο ηγούμενος αυτός, σε κάθε ευκαιρία, παρουσιάζεται σαν φλογερός υπέρμαχος της ιερατικής αγαμίας! Ένας άλλος ηγούμενος πάλι, κατατρεγμένος σε τέτοιο σημείο από την ενορία του ώστε να πάρει τα όρη και τα βουνά, είχε τόσο μεγάλη ανάγκη από μια σύζυγο, που γύρναγε συχνά σαν μανιασμένος στους δρόμους! Ριχνόταν πάνω στις γυναίκες, στα κορίτσια, με τέτοια ξετσιπωσιά, που απέκτησε φήμη ανθρώπου αρρώστου... από την αρρώστια που πάσχουν και οι σκύλοι... Λένε μάλιστα την ιστορία της αλλίθωρης, μα πολύ θελκτικής μικρής, που τόσο τρομοκρατήθηκε από κάποια επίθεση του, ώστε παντρεύτηκε έναν άνδρα που τη λάτρευε, χωρίς εκείνη να τον αγαπά, φτάνει να μην πλαγιάζει ποτέ πια μόνη. Η φτωχή παιδούλα παντρεύτηκε στην ώρα της! Γέννησε την πρώτη νύχτα του γάμου, χωρίς γι αυτό ο άνδρας της να την αγαπήσει λιγότερο. Όπου κι αν βρισκόταν έλεγε: «Εγώ, να παραπονεθώ; Είμαι υποχρεωμένος στον κύριο ηγούμενο! Χωρίς αυτόν ποτέ δε θα είχα αποκτήσει την καλή μου Ροζαλία...!» Κάποιοι είχαν δει στην οδό Ντε Καρμ έναν ηγούμενο, που προοριζόταν για το επισκοπικό αξίωμα, να ρίχνεται σε μια κοπέλα, λυγερή και χαριτωμένη, που κατάφερε τελικά να τον απωθήσει. Την επομένη, έβαλε μες στην κουκούλα της κάπας της ένα μπιλιέτο, με το οποίο την απειλούσε -με εντολή του υπομοιράρχου- να την κλείσει στο άσυλο, αν δεν του έκανε τα χατίρια... Επιτέλους, κύριε ηγούμενε! Παντρευτείτε! Όταν οι ερωτικές σας εξάρσεις καταλαγιάσουν, μπορεί να γίνετε ένας καλός επίσκοπος... Υπήρξαμε άραγε ανήθικοι στις ιστορίες των «Λαϊκών Ευγενών»; Μα καθόλου... Απεικονίσαμε τα ήθη, τα αποκαλύψαμε. Αποδείξαμε την ανεπάρκεια των λαομίσητων νόμων που εκδίδουν οι άρχοντες. Βεβαίως, υποστηρίξαμε πως δεν θα ήταν αδιανόητο οι άνδρες να παντρεύονται, κατά την κρίση τους, περισσότερες γυναίκες... Άλλωστε, οι αποφασισμένοι θα έπρατταν χειρότερα, αν κάποιος τους παρεμπόδιζε. Ιδού, λοιπόν, μια εκτενής εισαγωγή για μια μικρή ιστορία! Οφείλουμε όμως να διαμαρτυρόμαστε για την ανηθικότητα, σε μια εποχή κατά την οποία οι αριστοκράτες διαδηλώνουν απαιτώντας τα πιο σκανδαλώδη προνόμια!