Λίγα λόγια για τον Χουανίτο Νεκουμάν

Κάθε πρωί έρχεσαι, 
μικρέ γίγαντα, τρίβοντας τα χέρια σου, 
σκορπίζεις ανθρώπου άχνα στο ξημέρωμα. 
Και ξυπνάς τον ήλιο, τον γέρο πατέρα σου
πατέρα όλων των αιωνόβιων βουνών, 
των κοκόρων που καταθέτουν τον χαιρετισμό τους, 
κάθε πρωί, Χουανίτο Νεκουμάν, 
τόσο μικρός γίγαντας, τόσο νηφάλιος,
στο φουρνάρικο. 
Ορθώνεις σιωπηλά το ανάστημα του ένα κι εξήντα
με τα μικρά σου βήματα πάνω απ’ την προκατάληψη
       και την απάτη 
που έσπειρε ο ολιγάρχης. 
Ίδιος αιωνόβια βελανιδιά
που δεν θέλησε να ψηλώσει. 
Κι εσύ βαδίζεις, πατέρα παντοδύναμε 
των ανώνυμων άρτων, 
στη λευκή αποστολή της κάθε μέρας. 
Το αίμα σου είναι πηχτό, ο λαιμός σου κοντός 
σαν των άγριων ταύρων 
που ο σημερινός και ο παντοτινός εισβολέας
θέλησε να ευνουχίσει δίχως επιτυχία. 
Καίει η καρδιά σου, κάθε Πρωτομαγιά
έχεις λουλούδια πορφυρά
κάτω απ’ τα βλέφαρα εκεί που βράζει η φυλή σου 
στο φόντο των φωτογραφιών για τις ταυτότητες
       του Κόμματος. 
Χουανίτο Νεκουμάν, φίλε και σύντροφε, από τα χέρια σου
βγαίνει ο άρτος ο επιούσιος όπως στα θαύματα, 
σαν τη σιωπή. Αλλά κι οι δυο γνωρίζουμε, 
Χουανίτο Νεκουμάν, γιε του Αράουκο, 
ότι μια μέρα αυτή η σιωπή θα γίνει κραυγή που γελά
για τους θεούς σου και τα θρυλικά κλάματά σου. 
Και τότε, από τα χέρια σου θα αναδυθεί ένας νέος άρτος
που πρέπει να χορτάσει την πείνα τούτης της γης. 

(Σαντιάγο, Ιούνιος 1967)
 

Δρόμος
 

Στην Πελούσα

Θα βαδίζεις τότε, ανολοκλήρωτη, 
στους βασανιστικούς δρόμους του λυρισμού, 
θα θάβεις προκαταλήψεις
και την ηθική που θάμπωσε ο χρόνος. 
Θα νιώσεις το κάλεσμα της ζωής σαν κάλεσμα θηρίου 
και θα βρυχάται μια αστραπή στους στίχους σου. 
Θα ανάψουν τα κεριά σου τα πέπλα 
των οριζόντων και τότε, όταν πια αόριστη 
μέσα στον χρόνο καταρρίψεις τα σύνορα
της ίδιας σου της ύπαρξης, γυναίκα πια και θηλυκό, 
θα φτιάξεις με το μέλλον σου
έναν αστερισμό από άστρα και ποιήματα. 

(1968)